De kleur blauw blijft me intigreren. Het is net alsof het me letterlijk meer ruimte geeft bij het maken van een nieuw schilderij. Zo ook in dit doek: Into the wood. Het is een beetje onheilspellend bos geworden. Er argeloos doorheen lopen word je een beetje tegengemaakt. Daarnaast biedt het bos perspectief. Aan het einde van het bos is er licht. Ten teken dat je ontsnapt bent aan de wat grillige, onderwaterachtige bomen? En daarnaast is er nog de 'gouden plak' aan de linkerzijde. Een intrigerende, maar aanlokkelijke val, waar je niet in moet trappen? Kortom: niks is zeker. Net als in het leven.
